dinsdag 4 april 2017

Mijn periode op de islamitische school, 25 jaar geleden

Sinds een tijdje 'zit' ik op Twitter en daar liet ik me ontvallen, dat ik 25 jaar geleden op een islamitische school heb gewerkt en sindsdien volledig anti-islam ben.

Medetwitteraars vroegen mij, een tipje van de (islamitische) sluier op te lichten.
Omdat zulks niet kan op een medium als twitter, besloot ik mijn relaas hier op te schrijven. Dit was ik al zolang van plan maar het kwam er nooit van wegens tijdgebrek door een baan in het onderwijs. Een kleine twee jaar geleden ben ik eruit gestapt met een regeling voor oudere leerkrachten, die niet meer matchen met het onderwijs. Mijn beste beslissing ooit!


Hier mijn verhaal.
Eind 1989 ging ik als herintreder aan het werk in het basisonderwijs. De kinderen waren inmiddels wat groter maar het belangrijkste was wel, dat er wat geld in het laatje zou komen. Steevast hielden we aan het eind van het salaris, een stuk maand over! Een vaste baan zat er in die tijd nog niet in maar als invalster was ik verzekerd van regelmatige vervangingen, zowel korte als lange. Na een tijd heb je dan recht op ww en die vroeg ik dus aan voor die periodes, dat ik niet werkte, bv de vakanties. Als invalster, werden die nl. niet doorbetaald.


Kennismaking
Op een gegeven moment werd ik telefonisch benaderd door de directeur van een  islamitische school. Er was een vacature voor drie dagen in een combinatie 4/5. Ik moest langskomen voor een gesprek. Omdat ik er vrij open instond en een vaste baan voor drie dagen me wel wat leek, ben ik langsgegaan voor het gesprek. Tijdens het telefoongesprek was me al duidelijk gemaakt, dat ik geen hand zou krijgen van de heren van het schoolbestuur.
Het gesprek zelf was zonderling: het leek of ik in een andere wereld stapte. De ruimte was alleen functioneel met enkele Arabische teksten aan de muur. De Nederlandse dames leken op grote witte driehoeken met een gat bovenin waar het gezicht te zien was. De duidelijk buitenlandse heren van  de stichting zaten er in hemdsmouwen bij, het was nl behoorlijk warm die dag (eind zomervakantie 1992). Dat was opvallend want de dames zaten helemaal ingepakt. Er werden mij regels verteld zoals kledingvoorschriften: hoofddoek dragen; lange rok liefst zwart of donkergrijs of blauw; ruimvallende kledingstukken waarin geen lichaamsvormen te onderscheiden waren; lange mouwen; geen make-up; geen parfum; gescheiden jongens en meisjes etc. Geen verjaardagen, geen christelijke feestdagen, geen sinterklaas maar islamitische feesten. Geen muziek, geen felle kleuren etc. Er werd geen gym gegeven. Geen kerst- maar wintervakantie. Tweede paas- en pinksterdag werken want hun vakanties liepen anders. Verder  werden mij vragen gesteld vnl. over mijn eigen godsdienst en hoe ik die beleed. (Van huis uit katholiek maar ik deed er niks aan.) Er werd opvallend weinig gevraagd over ’t werk in ’t onderwijs zelf en naar mijn ervaring. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje, dat de keus op een andere kandidaat was gevallen. Zij was christelijk en dat had duidelijk de voorkeur boven iemand, die niet meer naar de kerk ging, zoals ik.

Hiermee was de kous af, dacht ik en ik ging verder met invalwerkzaamheden. Niet lang daarna echter, werd ik weer gebeld door diezelfde directeur van de islamitische school, dat er kinderen bij waren gekomen. (een of twee gezinnen stonden al snel garant voor vijf à tien kinderen.) Er was nu weer een vacature voor drie dagen in een 4/5 combi. Omdat ze mij al hadden gezien, hoefde er geen sollicitatieprocedure meer te volgen en kon ik meteen beginnen. Misschien dat de directeur aan mijn lauwe reactie merkte, dat ik niet heel erg stond te trappelen want ik kreeg te horen, dat ik wel moest vanwege m’n uitkering. Het GAK ervan in kennis stellen, als ik zou weigeren, zou zeker gebeuren. Het was duidelijk een soort van chantage. Nu ben ik een beetje een debieltje als het aankomt op zakelijke dingen als uitkeringen en subsidies, zeker in die tijd en ik slikte alles voor zoete koek. Zo begon dus mijn carriere aan de islamitische school.


Mijn lokaal, een treurnis.
Ik maakte kennis met, laten we haar Nettie noemen. Dat was de christelijke leerkracht, die wel was uitgekozen bij het sollicitatiegesprek. Ze was nu ook een soort onderdirectrice en zat ook een dag per week voor de administratie en in groep 6/7/8 met de directeur. Samen deden we de combinatiegroep 4/5. Zij op maandag en dinsdag en ik woensdag t/m vrijdag. Het lokaal was echt een treurnis, nergens een afbeelding, schilderij of leuke schoolplaat. Dat mocht allemaal niet. Geen gezichten; geen vrolijke kleuren. Iets saais en abstracts mocht dan wel en we moesten maar kijken of we zoiets konden vinden. Na een tijdje had Nettie een landschapskalender meegenomen en ze had de platen van 30 cm bij 30 cm  opgehangen.  Ik vond het niet heel leuk maar in ieder geval was het beter dan niets, plus het steriele was van het lokaal af op die manier. Een paar dagen later belde ze me op, dat ze de foto’s weg had moeten halen. Waarom? Foto’s van weilanden met koeien… wat kan daar fout aan zijn? Geloof het of niet! Heel klein op de horizon stonden dorpjes met daarin… een kerkje. Ik zag het een paar dagen later toen ze me het liet zien. En een kerk mag dus niet! Terug bij af.
Er was een streep getrokken in het midden van de klas en de ene helft bij de raamkant was voor de jongens en de andere helft voor de meisjes. Groep 4 vooraan en groep 5 daarachter. Alle tafels stonden los in ‘instructiemode’, zoals wij dat later in het onderwijs wel noemden. (Gezichten allemaal naar het bord)


Poppenkast
Natuurlijk is alle begin moeilijk en het was zeker vreemd zo’n eerste dag. Zelf moest ik me in een geleende donkerblauwe rok  hijsen en een hoofddoek opdoen. Ik had nl zelf geen wijde lange rokken maar gelukkig wel een veel te grote vormeloze blouse en sjaaltjes had ik ook wel.
De kinderen en -in alles bedekkende lappen gestoken- moeders kwamen binnen. Er zaten ook moslims uit de buurt op school. De ouders daarvan zag je eigenlijk nooit. In die tijd waren leggings in de mode en de meeste meiden kwamen dus binnen in leggings of korte rokjes en topjes. Ze waren gemiddeld wat donkerder van teint maar voor de rest waren het net Nederlandse kinderen.
En toen begon, wat ik al snel zou bestempelen als ‘poppenkast’. Het schooltenue (alleen voor de meisjes) bestond uit een lange donkerblauwe rok, zo een als ik ook geleend had; een wijde witte blouse met lange mouwen en chador van een zedige lichte kleur. Dat is een voorgevormde sluier met een gat erin, die alleen het gezicht vrij laat en die tot over borsthoogte hing. Dit kledingvoorschrift gold trouwens voor de hele school. Zelfs de kleinste kleutertjes liepen met hetzelfde ‘uniform’ aan.
De dag begonnen we altijd in de kring, niet gezellig een kringgesprek zoals op andere scholen maar sura’s opdreunen, uit ’t hoofd. Natuurlijk verstond ik er niks van maar na een tijdje had ik wel in de gaten, dat er een zekere regelmaat inzat met terugkerende woorden en dat kinderen probeerden tijd te rekken of ze deden het om mij te pesten, dat weet ik niet… Dan greep ik in op het goede moment.

Schoolpopulatie
Al tijdens mijn eerste pauze was het raak! Er werd ontzettend gevochten, m.n. door de jongens. Er zaten verschillende nationaliteiten: o.a. Egyptenaren; Libanezen; Palesteinen; Marokkanen; Irakezen en Berbers. Turken en Koerden in mindere mate. Die jongens konden elkaar allemaal niet uitstaan. Egyptenaren stonden bovenaan in de hierarchie, ze waren superieur en de Koerden helemaal onderaan. Soms stond je ertussen met gevaar voor eigen leven. Speelgoed was er niet want ook dat was behoorlijk haram (slecht; verboden etc) maar er waren wel wat houten blokken. Af en toe werden die gewoon naar anderen gegooid met de bedoeling, iemand te verwonden en dan had je pech als je ertussen stond als leerkracht. Gooien is erg populair bij moslims en je moest dus goed oppassen. Op een gegeven moment kregen wij het als leerkrachten voor elkaar, dat er een voetbal mocht komen. De jongens mochten dat gaan doen. De ruzies werden er nog erger door! Gek genoeg spraken de meeste kinderen goed Nederlands. Dit kwam omdat de -in verreweg de meeste gevallen- moeders Nederlands waren.


Vergaderingen
Natuurlijk werd er ook wekelijks vergaderd en ook waren er studiedagen. Het vervelende tijdens deze bijeenkomsten vond ik wel, dat er altijd wel weer op de een of andere gebeurtenis of voorval werd ingehaakt door de directeur door te stellen, dat allerlei dingen haram zijn (eten, kleding, (homo)seks, plezier, muziek, alcohol etc) en dat het zelfs haram is, om daarover gedachten te hebben. Dan werd er verteld, wát je dan allemaal niet vrij mocht denken. Dat was echt bijna alles wat voor ons heel vanzelfsprekend is. Het was pure indoctrinatie! In die tijd heb ik zelf de spreuk bedacht: “Als je niet vrij mag denken, dán zit je pas gevangen!” want dit leek me nog veel erger dan een gevangenis. De vergaderingen leken meer op een soort islamitische les voor ongelovigen. Onze kennis werd flink bijgespijkerd. En ook kregen we gestencilde pakketten mee om thuis door te nemen. Als wij met vragen omtrent het onderwijs zaten, dan werden die meestal op een luchtige manier weggewuifd. (“Nakijken? Oh, doe maar met een streep hier en een krul daar. Niet echt belangrijk.) Nee, er werd voortdurend op gehamerd, hoe de kinderen zich moesten gedragen als goede moslims en hoe je moest straffen.
Ik heb ook twee studiedagen meegemaakt. De eerste was naar een islamitische school in een grote stad, op een klein uurtje rijden. Mijn collega Cisca, die de kleuterklas had, een leuke meid met prachtig blond haar (wat je niet mocht zien) had zelf een auto. Zij zou rijden en de benzinekosten zouden vergoed worden. Ik denk dat C. heden ten dage nog steeds op haar geld wacht: de directeur vond later nl., dat het niet C’s verdienste was maar alles was tot stand gekomen dankzij Allah. Die had er voor gezorgd! 'Inshallah!' (Een term, die we trouwens heel veel hoorden daar.) En daar hoefde C niet voor betaald te worden. Dit soort dingen waren trouwens schering en inslag op de islamitische school. Er werd gelogen dat het een lust was en dát mocht overigens wel! Graag zelfs tegenover onwetenden of ongelovigen c.q. heidenen of kaffirs, zoals wij genoemd werden. Het hoorde absoluut niet bij die slechte dingen, die niet mochten en waar zelfs niet over gedacht mocht worden. Het begrip heette ‘taqiyya’ en er werd gretig gebruik van gemaakt. Mijn collega Aline van groep 3 is er op een gegeven moment heel kwaad om geworden, dat ze steeds voor heiden of kaffir werd uitgemaakt. Zij was behoorlijk christelijk.



Eng elite wereldje.
Naar mij na een tijdje bleek, was de school opgezet door een enge elitaire vrouwenkliek. De mannen van de stichting, die bij het sollicitatiegesprek aanwezig waren geweest, zag ik daarna weinig meer, ja soms bij een weeksluiting.
Wel waren er een aantal Nederlandse vrouwen, van top tot teen gehuld in een wittig soort maatpak. Ik noemde die vrouwen altijd driehoeken omdat ze daarop leken. Witte stoffen driehoeken met bovenin een gat waardoor een gezicht zonder kin en voorhoofd naar buiten stak. De vrouwen, die daar de scepter zwaaiden, waren wel getrouwd met de mannen van de stichting. Ze deden overduidelijk heel vervelend tegen de jongens en scholden ze uit, als er maar even aanleiding was. Toch hadden diezelfde jongens weer allerlei ‘privileges’. Ze zaten op een warme dag gewoon in hun hemd in de klas, terwijl de meiden dik ingepakt waren, bv.
Ik heb het nu over 25 jaar geleden en het was eng, in die tijd te horen over hun denkbeelden. Ze staken niet onder stoelen of banken, dat ze ons, heidense leerkrachten, nu nog nodig hadden omdat ze nu nog klein waren als gemeenschap maar dat uiteindelijk iedereen eraan zou moeten geloven. Als eerste de moslims, die te weinig aan het geloof deden en daarna ook alle andere Nederlanders. Ook wij zouden ons moeten bekeren. Ze legden ook haarfijn uit, hoe dat te werk zou gaan. Door immigratie, gezinsherenigingen en door het huwen van (liefst) Nederlandse vrouwen –die dan verplicht moslim zouden moeten worden- en het krijgen van heel veel kinderen. Op die manier zou de moslimgemeenschap steeds verder uitdijen, zouden ze in belangrijke banen en in de politiek terechtkomen en de sharia gaan invoeren. Dit alles zou met 50 jaar helemaal voltooid moeten zijn. Ik heb dit altijd heel serieus genomen en voor 100% geloofd! Ik heb het ook altijd overal rondverteld maar naarmate de tijd vorderde, alleen nog maar in beperkte familie- en vriendenkring. Het debat over moslims verhardde zich nl. zienderogen met de jaren. Wat ik vertelde sprak echter helemaal niemand aan. Nu zeggen mensen weleens: “Ja, dat klopt, jij zei het altijd al”.


Onderwijs in de klas.
Natuurlijk was ik er om gewoon onderwijs te geven en dat deed ik heel graag. Het maakte me daarbij weinig uit of het moslimkinderen waren of Nederlandse. Helaas was het bijna onmogelijk om goed onderwijs te geven. Er waren geen islamitische methodes, alleen de Nederlandse en die vonden ze niet goed. Op de werkvergaderingen zaten we onze tijd grotendeels te verdoen, met hoofdstukken schrappen, die niet in de islamitische kraam te pas kwamen. Om een voorbeeld te geven: de methode ‘Begrijpend lezen’ moest helemaal doorgeplozen worden en alle hoofdstukken of gedeeltes daarvan, die niet door de beugel konden, moesten worden geschrapt. Bv een les over een jongetje en meisje die bevriend waren; een kind wat een hondje kreeg; een les waar een kerk in voorkwam; sinterklaas; een concert en noem maar op. Talloze lessen of gedeeltes daarvan werden daadwerkelijk afgeplakt opdat kinderen het ook niet meer zouden kúnnen lezen. Hetzelfde gebeurde met alle AVI-boeken. Er is heel wat printpapier, lijm en type-ex doorheen gegaan. Kinderen klaagden, dat ze niks meer van een boek snapten. En ook de opbouw uit methodes was weg. Als je verschillende lessen moet schrappen, dan mis je ook noodzakelijke stof. Van de geschiedenismethode bleef zo weinig over, dat het als vak geschrapt werd. Zelfs de rekenmethode was niet heilig. Om een voorbeeld te noemen: er stonden spelletjes in om kinderen op een leuke manier te laten rekenen, o.a. met dobbelstenen. Nou vergeet het maar: spel en gokken zijn dus ook verboden in de islam. Die hoofdstukken werden ook geschrapt. Hopla… daar ging je opbouw!
Wat betreft de expressieve vakken: tekenen mocht wel maar dan van abstracte dingen. Poppetjes tekenen was uit den boze. Gelukkig was ik op dat gebied redelijk onderlegd en kon ik de kinderen wat alternatieven aanbieden met tekenen en handenarbeid. Muziek, zingen en dansen waren ten strengste verboden!


Verdriet
Op een gegeven moment was een van de driehoekdames van de stichting verdrietig. Het was goed te merken maar ik wist het fijne er niet van. Later wist een van mijn collega’s te vertellen wat er aan de hand was. Meneer had er een nieuwe vrouw bij genomen. Blijkbaar vond ze dat toch een van de minder leuke dingen aan de islam.
Een ander soort verdriet maakte ik mee met een andere Nederlandse in niqaab gehulde vrouw en moeder. Ik had haar wel al vaker op school gezien maar haar kinderen zaten niet in mijn klas. Ik kwam mijn lokaal binnen en ze stond bij het open raam met een behuild gezicht. Ik vroeg haar of ik iets voor haar doen kon. Het bleek dat ze stiekem stond te roken. Op dat moment kwam alles eruit bij haar. Ze had haar knappe Marokkaanse man leren kennen als zeer westers man en met een goedbetaald vak. Ze waren getrouwd en hadden een zoon en twee dochters. Hij rookte, dronk, ging naar feesten en was zo ‘Nederlands’ als jij en ik. Toen was zijn vader overleden en dat was de knop, die omging. Hij werd nu hoofd van de familie als oudste zoon en moest zich overeenkomstig gaan gedragen. Zijn vrouw moest helemaal in niqaab, de kinderen moesten naar de islamitische school en al die andere dingen, die bij het geloof hoorden. Haar dochters waren nu net naar Marokko gestuurd want in Nederland was het niet goed voor hun. Ze miste de meisjes enorm. Ze was ook kwaad, dat ze niet meer mocht roken. Ze vertelde, dat ze er op de een of andere manier…, als hij erachter zou komen. Die zin maakte ze niet af. Dus wat ze daarmee bedoelde, was me niet helemaal duidelijk maar hartverscheurend was het wel!


Gehoord van kinderen
Kinderen vertellen vaak dingen. Ze hebben lang niet altijd in de gaten, dat jij als leerkracht er vraagtekens bij plaatst. Zo hoorde ik van jongens van acht en negen jaar vaak, dat ze later in de jihad zouden gaan vechten, dat ze 72 maagden zouden krijgen als ze zouden sneuvelen in de strijd tegen de kaffirs. Let wel: jongetjes van acht en negen jaar! Op een gegeven ogenblik hoorde ik ze over Hitler praten. Ik deed of mijn neus bloedde en vroeg terloops wat ze erover wisten. Ik viel bijna van mijn graat van schrik. Wat bleek: ze dweepten met Hitler en thuis werd er veel over gepraat en ook tijdens de preken in de moskee. Hitler bleek een toffe peer te zijn in hun ogen omdat hij zo’n zes miljoen joden had vergast. Ze vonden het geweldig en ook hun moeders en vaders hadden een speciaal plekje in hun hart voor de grootste slager van de 20ste eeuw. Ik wist dat ze niks van joden moesten hebben maar dát hakte er nogal in bij mij en ik ging naar de directeur. Daar werd de zaak gesust: "Inderdaad waren ze niet zo gek op joden. Het waren kinderpraatjes en ik moest er niks achter zoeken." De jongens werden ook niet ter verantwoording geroepen en ze kregen ook geen straf. Typisch want als iemand het woord ‘kerstmis’ of iets vergelijkbaars in de mond nam, moest ie zeep slikken.


Straf
Straffen hoort net zo bij moslims als bidden en enkele andere gebruiken. Je wordt constant in de gaten gehouden en je wordt verlinkt door de anderen als je je niet aan de regels houdt. Een lijfstraf, die ik uit moest voeren, was kinderen de mond laten spoelen met zeep. Ik ben regelmatig op het matje geroepen, omdat ik een kind, dat het verdiende geen straf had gegeven. Rara, hoe wist de directie dat?
Om het minste of geringste moest die straf uitgedeeld worden: een scheldwoordje zeggen of bv het meisje dat in december in de kring na de sura’s snel even wilde vertellen, dat ze sinterklaas en zwarte piet had gezien. Op dat moment kwam de directeur binnen en hoorde dat. De rapen waren gaar! Het arme kind werd uitgescholden en de andere kinderen moesten niet in hun hoofd halen, naar heidense gebruiken te kijken of erover te praten of er zelfs maar over te denken! Het kind werd op hardhandige wijze de mond gespoeld met zeep!
Geslagen werd er ook, volgens mijn duo Nettie, die het gezien heeft. Met een end hout, een lat. Wij hadden een continurooster en om 14:00 uur gingen de kinderen in salat (bidden) in de speelzaal van de school. Daar gebeurde het.
De kinderen kwamen dan alleen na 45 minuten nog even de klas in voor de omgekeerde ‘poppenkast’ en dan gingen ze naar huis. Het was een van de weinige voordelen van die school, je had dan mooi de tijd om na te kijken en je lessen voor te bereiden.
Een keer werd er een meisje heel streng gestraft. Zij had buiten schooltijd, gewoon in haar eigen tijd ‘iets ergs gedaan’ met een jongen. Wat ik ervan begreep, is dat ze arm in arm had gelopen met die jongen. Het was een meisje uit groep 5, mijn groep. Ze is dus ook aangescheten door een ander kind, want het was helemaal niet op school gebeurd, zó gemeen. Het meisje moest drie dagen op de gang zitten en werd helemaal ingebouwd met een grote kartonnen koelkastdoos, er was een kijkgat ter hoogte van haar gezicht. Dat was écht net een poppenkast. Als de andere kinderen erlangs kwamen na de pauze, mochten ze haar uitschelden en ‘zacht’ met een hand zand (uit de zandbak) naar haar gooien. Ik heb zelfs kinderen zien spugen. De directeur vond dat allemaal wel verantwoord.


Dit wil ik niet voor mijn kinderen!
Het gebeurde regelmatig, dat er kinderen werden aangemeld, die dan binnen een of twee weken weer van school werden gehaald. Een paar keer ben ik min of meer getuige geweest van een ruzie tussen directie en ouders of moeder. De directeur ging dan behoorlijk te keer tegen de ouders: een goed moslim hoorde uiteraard op een goede islamitische school te zitten! Dan werden weer allerlei regels en wetten erbij gehaald. De ouders werden voor van alles en nog wat uitgemaakt. Sommige ouders hielden voet bij stuk (meestal van Indonesische afkomst) en haalden de kinderen van school. Ik hoor een moeder nog roepen: “Dit wil ik niet voor mijn kinderen!”


Rituelen
Omdat we een continurooster hadden, aten we op school. (Mij was het trouwens verboden om varkensvlees te eten.) En ook voor de pauze. Ik kan niet zeggen, dat het een heel slechte gewoonte was maar de handen moesten persé gewassen worden voor het eten. Soms duurde het daardoor erg lang eer iedereen klaar was, er was maar een klein fonteintje in de klas.
Als leerkracht moest je weleens naar het toilet en dat was dan dikke pret. Soms maakte je al een sliding voordat je bij de pot was. Een keer schoot het me in mijn rug omdat ik weer eens uitgleed. De islamitische dames hadden nl de gewoonte om zich schoon te spoelen van onder na ieder toiletbezoek. Daartoe stonden er allemaal flessen met water. Je kwam dus bijna nooit op een droge wc, het water ging soms nog net niet over de drempel heen. Je vond nooit een droge bril. Ik heb meerdere keren met een natte onderkant van mijn lange rok rondgelopen maar al doende werd ik er handiger in, om niet nat rond te lopen. Op een gegeven moment werden er meer rituelen ingevoerd, ze hadden ook betrekking op het toiletbezoek. Kinderen moesten met een bepaald been het toilet instappen en bij sommige gelegenheden moesten ze doen alsof ze iets over hun schouder gooiden. Ik heb de uitleg hiervan gemist en weet er niet het fijne van.


Geen gymles
Er werd geen gymles gegeven. Dat had te maken met het kleine aantal leerlingen op school. Het aantal varieerde tussen de 65 en 80. Jongens moesten natuurlijk apart en de meisjes ook. Voor de jongens moest er een mannelijke leerkracht komen en voor de meisjes een vrouw. Er was echter geen vakdocent te vinden, die op hun voorwaarden, voor een uurtje per week een grote heterogene groep wilde begeleiden. Op het eind van het schooljaar was er wel een mannelijke leerkracht gevonden. Zodoende kregen de jongens een uurtje gym.


Ten huwelijk gevraagd.
Op een gegeven moment kwam er islamitische les en Arabisch op het rooster te staan. De stichting wilde dat graag. Wij als Nederlandse leerkrachten konden dat niet geven maar ze hadden wel iemand, die Arabische lessen kon geven. Wij moesten in de klas erbij zitten want die man was niet bevoegd. Verder hoefden we niets te doen… beetje op de orde letten hooguit en wat nakijken. De kinderen kregen dus Arabisch en Arabische schrijfles. Het ging gecombineerd met koranteksten dus het mes sneed aan meerdere kanten. Die Arabier (ik weet niet wat zijn nationaliteit was) sprak mij aan na een aantal keer. Hij wilde furrzdéllen en dan zei hij nog een aantal dingen die ik niet begreep en traawe. Na een aantal pogingen van zijn kant begreep ik eindelijk zijn bedoeling. Hij wilde zich voorstellen, noemde z’n naam en hij wilde wel met me trouwen. Ik heb hem heel gauw uit die droom geholpen. Op dat moment was ik zo ongeveer 18 jaar getrouwd. Onze kinderen zaten allebei op het vervolgonderwijs. Bovendien zou ik nog niet met een moslim trouwen al was het de laatste man op aarde.


Weeksluitingen en schoolreisje
Zoals iedere school een weeksluiting had, had de islamitische school dat ook. Gek genoeg hoefde ik niks in te studeren met de kinderen zoals ik dat gewend was: een toneelstukje hier en een liedje daar… dus ik was heel benieuwd de eerste keer. Dit had ik nooit kunnen bedenken: drie kwartier lang werden er sura’s en andere verzen voorgelezen. Voorlezen betekent in dit verband, uit het hoofd opzeggen. Kinderen die wilden, mochten komen ‘voorlezen’ en soms werden ook andere kinderen gekozen door de directeur. Als het niet helemaal vlekkeloos ging, werd het kind een beetje geholpen en er werden altijd wel een paar duimen in de lucht gestoken. Er stonden op vrijdagmiddag soms wel wat ouders te kijken, vandaar dat het allemaal heel gemoedelijk ging. Er werd niet geklapt. Dat mocht niet volgens het geloof, dat was haram.
Er was ook een schoolreisje gepland maar ik ging niet mee wegens plaatsgebrek in de bus. Ik bleef samen met een andere collega op school om weer leesboeken en leerboeken te verminken. Het was een erg leuk uitje want het ging naar een megagrote moskee in een grote stad. Wat vonden we het jammer!


Hoog bezoek
Er werd bezoek verwacht. Een Arabische islamitische tandarts met zijn (Nederlandse) vrouw. Hij zou komen vertellen over beroepen. Het moest interessant zijn voor de kinderen uit groep 8 maar wij van groep 4 en 5 moesten er ook bij komen zitten. De man was een Arabier die gebrekkig Nederlands sprak en z’n vrouw liep erbij in een zwarte burqa. Ze had een baby. De man probeerde het een en ander te vertellen voor de jongens maar dat lukte niet zo best. De meisjes waren vooral heel erg onder de indruk van de in top tot teen verhulde vrouw en de baby. Ze vroegen honderduit. We gingen in een ander lokaal zitten met de meisjes, daar ging even later het 'luikje' open. Ik bedoel hiermee het stukje stof, dat gedeeltelijk los kon. We konden toen haar ogen zien. Dat de meiden erg onder de indruk waren, bleek daarna nog eens extra. Ze experimenteerden het volledig sluieren met hoofddoeken, die er altijd wel te vinden waren.


Eind in zicht
De islamitische school was ook een streekschool en vervoer werd kosteloos aangeboden vanaf 4 km van school wonenden. Aan het eind van dat schooljaar maakte de gemeente bekend, dat het vervoer van en naar huis strenger werd beoordeeld. Tot dan toe was de grens vier kilometer en die werd opgetrokken tot 6 kilometer. De ouders konden een tientje betalen per kind en dan werden ze toch gehaald maar dat deden die ouders dus niet. Voor een tientje per kind per jaar… dat hadden ze er niet voor over! Wat een principes! Zodoende vertrokken er in een keer achttien van de ca 75 kinderen van school. Het betekende voor mij het eind van mijn islamitische schoolcarrière. (Last In First Out) De directeur dacht waarschijnlijk dat ik het heel erg vond, nadat ik op de hoogte was gesteld en kwam me tot drie keer toe vragen of het nog wel met me ging. Hahahaha.
Aan het einde van het schooljaar gaan islamitische kinderen vaak eerder weg omdat ze op vakantie gaan in het land van herkomst. Het gebeurde toen ook, dat er kinderen naar een land gingen, dat ze ontvlucht waren… heel vreemd vond ik het.
Een ander vreemd voorval was dat met m’n Libanese meiden: twee leuke zusjes met blanke huid, sproeten en vuurrode krullen maar wel donkerbruine ogen. Ze zouden wat eerder dan de laatste schooldag naar Beiroet, Libanon vertrekken. Ze hadden daar een huis. Moeder (ook Libanese) maakte er nog grapjes over en ik was meer dan welkom om ook mijn vakantie daar door te brengen. Het was er heerlijk nl. Waarschijnlijk was het echter een gevalletje Taqiyya. Een paar dagen later moest ik ineens weer aan ze denken want op het journaal werd gebracht, dat er beschietingen over en weer met Israel waren. Er werden beelden getoond van huizen die deels in puin lagen… enfin, die beelden kunnen we allemaal wel dromen. Natuurlijk dacht ik meteen aan die meisjes, die daar zaten, in diezelfde stad. Ik vergat het voorval en dacht er niet meer aan… tot het jaar erna. Aan het begin van de vakantie brak wéér de pleuris uit daar. Het werd een jaarlijks terugkerend fenomeen, ook dit jaar was het weer raak! Ik zag een patroon en ik twijfelde er eigenlijk niet meer aan, of die ellende had iets te maken met ‘mijn’ Libanezen. Ik kan niks bewijzen, dat weet ik.



Duveltje uit een doosje
In het nieuwe schooljaar ging ik weer verder bij het openbaar onderwijs, waar ik trouwens op mijn vrije dagen ook nog wel af en toe een dagje was blijven werken. Het was prima om weer ‘thuis’ te zijn ook al was dat op tientallen scholen verspreid door de stad. Ik vond het heerlijk en ook vreemd, dat ik niet meer onder die constante dwang van haram en halal stond, het schijnheilige aardig doen met voorbedachten rade, het constant op je hoede moeten zijn, omdat je in de gaten werd gehouden en zonodig verraden werd en al die andere dingen, waardoor ik in conflict kwam met mijn geweten.
De schok en walging waren groot, toen een maand ongeveer na het begin van het nieuwe schooljaar, ik wederom gebeld werd door de directeur van de islamitische school. Er waren weer nieuwe kinderen bijgekomen, dus ik was weer nodig. Ik heb vriendelijk bedankt. Er werd weer gedreigd met de ww en dat ik wel moest omdat ik anders ook geen ww aan kon vragen want er zou wel voor gezorgd worden, dat ik daar geen recht op had. Toen heb ik gezegd, dat ik dat dan voor lief nam. Dat ik nooit en te nimmer meer daar zou komen werken.


Was alles slecht?
Nee, met mijn Nederlandse collega’s kon ik het goed vinden en zij zaten daar ook omdat ze graag een baan wilden en wat verdienen. De banen lagen niet voor het opscheppen in die tijd dus je was al blij als je een vaste baan kon krijgen.
In die tijd was de werkdruk in het onderwijs nog helemaal niet hoog, dat gecombineerd met het continurooster, betekende, dat we om twee uur ’s middags al zonder kinderen zaten, heel luxe! Rustig nakijken: streepje hier, krulletje daar en om een uurtje of drie naar huis.
Verder heb ik ook in teamverband een cursus van de schoolbegeleidingsdienst moeten doen: ‘zelfstandig werken’. Dat is de beste cursus die ik ooit gehad heb. Al die jaren daarna maakte ik weer gebruik van wat ik daar geleerd heb, dus daar heb ik echt heel veel profijt van gehad!


25 jaar later
Nu we inmiddels 25 jaar verder zijn, is heel veel van wat er daar verteld werd, uitgekomen. Bijna alle islamitische vrouwen, beantwoorden nu aan de islam. Ze dragen hoofddoeken waar de gewone moslima's dat vroeger vaak nog niet deden. We kennen allemaal (tenzij je onder een steen hebt geleefd) hun agressieve manier van doen tegen joden, homo’s en vrouwen. De jihad waarover ze het hadden, is in volle gang. Hoeveel van ‘mijn’ jongens (nu mannen van 35) zijn misschien daadwerkelijk naar Syrie gegaan om daar te vechten? Hoeveel liggen er provocerend in de hoofdstad op straat richting Mekka te bidden of lopen mee in een optocht met IS-vlaggen? In de tussentijd zijn er veel nieuwe islamitische scholen geopend, hebben ze eigen leerkrachten en zitten moslims in de tweede kamer. Denk aan Denk bv. Ook in andere partijen zijn ze goed vertegenwoordigd. Dagelijks kunnen we de gevolgen zien, (in ieder geval degenen, die niet blind zijn), van hun streven naar wereldmacht. Bijna heel Europa wordt geteisterd door aanslagen en overspoeld door hordes laag opgeleide islamieten. De grote steden zijn al hoofdzakelijk islamitisch. Vandaag was in het nieuws, dat analfabetisme 1 miljard kost. Tel dat op bij al die andere miljarden, die worden uitgegeven aan opvang; huisvesting; gezinsherenigingen; uitkeringen; subsidies; onderwijsprogramma’s; kinderbijslagen; gezondheidszorg; criminaliteit en ga zo maar door. Bedenk ook, dat er een heel legertje hulpverleners goed verdient aan de asielindustrie. Wij Nederlanders moeten met lede ogen toezien hoe een voor een onze sociale verworvenheden worden afgebroken en dat we steeds meer moeten gaan betalen voor alles. Het geld moet immers ergens vandaan komen… Moslims van allerlei nationaliteiten integreren niet en vormen parallelle samenlevingen, die steeds groter worden en uiteindelijk de zeggenschap over zullen nemen. Ik denk, dat we al veel te ver zijn en dat deze trend niet meer te stoppen is. Onze (toekomstige) regering zal er ook weer niks aan gaan doen, integendeel. Mijn verwachting is, dat er nog vele honderdduizenden zullen binnenkomen de eerstkomende jaren.

Annie de Wijs
4 april 2017




14 opmerkingen:

  1. Indrukwekkend en schrikbarend, zal het stuk door-posten met een link vanaf zeepertje.com

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sorry Zeepertje, ik wist helemaal niet dat hier reacties stonden. Zie het nu pas tot mijn grote schrik. Groet, Annie

      Verwijderen
  2. Idd indrukwekkend en beangstigend tegelijk. Weet iemand de email van Rutte, stuur hem dan even de link. Heel misschien helpt het een beetje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Anoniem, ik zie nu net pas dat hier berichten staan. Sorry voor mijn late reactie.

      Verwijderen
  3. Lieve Annie!

    Wat goed dat je heel minutieus van al je bevindingen verslag doet! Het woord 'islamofoob' is volstrekt niet van toepassing. Net als jij ben ik er met open ogen en open hart ingegaan.

    Voor mijn dochtertje zocht ik de openbare basisschool dicht in de buurt uit, want daar zat een goede afspiegeling van de buurtbevolking. Dat bleek erop neer te komen dat zij en haar vriendinnetje en nog wat anderen de enige 'kaaskoppen' in de klas waren. Ik hoopte zo op een ideale wereld, een mix van mooie kindjes en mensen.

    Maar mijn dochter werd steeds ongelukkiger, begon te spijbelen bij de overblijf. Omdat mijn ex en ik toen net gescheiden waren, wisten wij niet wat ze deed als ze bij de andere ouder was. Om kort te gaan: na 'n paar jaar kwamen we erachter dat ze in haar uppie tijdens de overblijf ergens in de buurt op 'n bankje zat. Ze was bang voor de pesterijen en zelfs mishandelingen van haar klasgenoten, Marokkaanse-, Turkse- en Tunesische jochies én meisjes. Haar tas in de gracht gegooid, van haar fietsje getrapt. Eén keer zag ik zelf hoe iemand bij de jassen haar tegen haar achterhoofd schopte met 'n high kick. De pesters hielden niet van leeftijdsgenootjes met een grotere vocabulaire dan zij.

    Mijn dochter gaf dringend aan naar een andere school te willen, 6 jaar oud. Dan maar een witte school, 'n stuk verder uit de buurt. Op de oude school had ze al vmbo advies, zonder dat haar dyslexie was opgemerkt. Op de witte school trok ze enorm bij, eindelijk vriendinnetjes en vrienden! Ze wilde zelf per se naar het gymnasium en daar, in de 2e klas, kwam haar trauma van de basisschool eruit. Ze werd heel depressief, want ze kon niet geloven dat kinderen écht vriendschap met haar konden en wilden aangaan. Ze heeft een jaar in therapie gezeten.

    Zelf had ik destijds, na de scheiding, een relatie met een Turkse man gekregen. Daar heb ik veel geleerd over het karakter van 'gematigde' moslims. Daar ervoer ik met eigen ogen de paralelle universa die Annie aanstipt. We moesten altijd bij bevriende stellen op bezoek en ik moest me precies gedragen zoals de vrome vrouw des huizes. Nooit kwam er ooit iemand bij mij thuis op bezoek. Dat de meeste vrienden van mijn vriend, en hijzelf ook, zich met kwalijke praktijken van 'import/export' bezighielden, heb ik lang niet in de gaten gehad.

    Ik heb er TIEN jaar over gedaan om zonder bloedvergieten van deze meneer af te komen. Als ik dames in hoofddoek of erger tegenkom, dan welt er diep in mij 'n enorme woede op. Ik weet dat wíj, kaaskoppen, getolereerd worden zolang er nog iets bij ons te halen is. Respect voor humane basisbeginselen hebben ze niet. Respect is bij hun een eenzijdig begrip.

    Het is nu 17 jaar nadat dit alles in mijn leven is gebeurd. Ik heb het alleen maar erger zien worden, precies zoals Annie beschrijft. Wanneer worden onze politieke Pinokkio's eens wakker? Kan de ondermijning van onze waarden nog gekeerd worden? Ik betwijfel het...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Magda, ik had helemaal niet gezien, dat hier reacties stonden... zie het nu pas. Ik geloof je relaas meteen. Wens jou en je dochter nog veel sterkte toe. Onze politieke Pinokkio's zijn wakker! Ze weten heel goed wat ze doen. Gelukkig zal ik een hoop niet meer meemaken. Jammer maar helaas!

      Verwijderen
  4. Goed stuk Anne, ik heb het gedeeld op mijn fb. Hanzo Versegio.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sorry Hanzo, ik zie nu pas dat hier reacties staan... was me niet opgevallen. Bedankt voor je reactie.

      Verwijderen
  5. Beetje vreemd dat je nergens een controleerbaar feit noemt. Je geeft bijvoorbeeld niet eens de naam van die school. Dat maakt het tot een onbetrouwbaar verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik hecht er ook niet al teveel geloof aan.

      Verwijderen
    2. Jaap Kries, ik zie de reacties hier nu pas dus sorry voor de late reactie. Ik noem geen namen om mezelf en anderen in bescherming te nemen. Het staat je uiteraard vrij om al dan niet te geloven, wat ik schrijf. Ik kan je echter met de hand op mijn hart vertellen, dat iedere letter en iedere gebeurtenis volkomen waar is. Groet, Annie

      Verwijderen