Als je -zoals ik- de 50 gepasseerd bent, weet je je een heleboel te herinneren van wat er in het boek beschreven staat. Je zou kunnen zeggen: 'een feest van herkenning', ware het niet, dat er totaal geen reden is om de vlag uit te steken! Van feest is dus geen sprake! Na een stukje geschiedenis, ben ik aangeland in een gedeelte, waar voorbeelden staan van wat mensen hebben meegemaakt en wat er zoal gebeurt her en der. Hoewel ik al vanaf 1992 tegen de islamisering ben en er in familie- en vriendenkring altijd mee bezig ben en ik heel wat dingen weet, grijpt het me vreselijk aan om ervaringen te lezen. Dan moet ik echt stoppen met lezen... Ik word er zo boos over en ik voel me machteloos! Ik krijg steeds meer het idee, dat we reddeloos verloren zijn. Ik weet waarover ik praat want ik heb in 1992 een jaar min of meer gedwongen op een islamitische school moeten werken. Ik weet hoe je geïndoctrineerd wordt door fundamentalistische moslims. In die tijd heb ik de uitspraak bedacht: "Als je niet meer vrij mag denken, dán zit je pas gevangen!"
Er wordt nl. constant op gehamerd wat haram is en wat halal en dat je je zo dient te gedragen. Je mag zelfs geen haram gedachten hebben. Kleine jongetjes van acht jaar vertelden trots, dat ze in de Jihad gingen vechten en dat ze hier waren om de macht over te nemen. Hoe kwamen ze daaraan op die leeftijd? Het is dus zelfs nog een stap verder, dan de vrijheid van meningsuiting. Je mag niet eens vrij denken!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten